نوشتار به مثابه تصویر در نقاشی معاصر ایران

در طی حدود نیم قرنی که از آغاز نوگرایی در نقاشی معاصر ایران می گذرد، هنرمندان نقاش تلاش کرده اند تا به طریقی خود را با تحولات جهانی هنر معاصر همگام و هماهنگ سازند. این نقاشان تحت تأثیر جریانهای موجود در هنر معاصر غرب و گذشته ی هنر ایران زمین، راه رسیدن به هنری با هویت را نه در انتخاب موضوع های مألوف یا استفاده از نگارگری قدیم، بلکه در بهره گیری از گنجینه ی هنرهای تزئینی و عامیانه و خوشنویسی فارسی دانستند.آنچه در پیشینه ی نقاشی ایران می توان یافت، تأثیر پذیری هنرمندان از عنصری به نام تزئین می باشد که به صورتی شاخص در کنار روایت قرار می گیرد . نقاشان نوگرای ایران سعی داشتند تا از این عناصر در کنار آموخته هایشان از هنر معاصر غرب ، نزدیکی ایجاد کرده و به نوعی دست به نوآوری بزنند. قالب سیاه مشق، خط نستعلیق، کتیبه نویسی، خطوط تزئینی به شکل حیوانات و ... تأثیر بسیار زیادی در ورود خط و نوشته به نقاشی داشته است .خوانا بودن عبارات و کلمات و جملات هدف اصلی نبوده و هویت بخشی به آثار و ایجاد ریتم هایی با تکرار حروف از عمده دلمشغولی های هنرمندان حروف نگار به شمار می رود.این پژوهشدر آغاز به بررسی تاریخچه ی مختصری از خط و خوشنویسی در ایران و حضور نوشته در آثار نقاشان غربی و سبکهای مختلف هنری پرداخته است و سپس حضور نوشته و خط در آثار نقاشان ایرانی را مورد بررسی قرار می دهد.